Historia Klanu Starożytny Kult Isztar

Gdy bogowie zesłali na swoich wyznawców osiem plag, ludność poczęła uciekać, opuszczając miasta, porzucając dobytek. Nie brali pod uwagę, że gniew dosięgnie wszystkich, niezależnie od tego, gdzie będą przebywali. Słychać było płacz przestraszonych dzieci, wycie opuszczonych psów. Niebo stało się czerwone, a wiekowy las stanął w płomieniach, trawiąc skręcające się drzewa.

Można byłoby przypuszczać, że to już koniec. Koniec z życiem, które sprawiało, że las śpiewał, a oczy wszystkich kierowały się z uśmiechem ku tym, którzy przecież jeszcze tak niedawno zamiast plag i strachu zsyłali urodzaj i iskrzące się barwami niebo...

Gdy ósma plaga, najgorsza, dotknęła ludzkość zamieszkującą las, pewna kobieta zdecydowała się zwrócić do dawno zapomnianej bogini, której posągi porósł bluszcz, a małe zwierzątka urządziły sobie w jej kamiennych splotach domowe pielesze. Nie miała bliskich, którzy mogliby ją opłakiwać, gdyby i ta tajemna persona zdecydowała się ją unicestwić, a jej odważne serce nie przedkładało dobra własnego nad dobro całej społeczności. Na imię miała Drago_mira, jej jedyną bronią laska z omszałego drewna, a jej jedyne precjoza to księgi tajemne, które składały się na spadek po jej dawno zmarłej rodzinie. Tak, Drago_mira postanowiła udać się do zrujnowanej świątyni Isztar i prosić boginię o łaskę.

Gdy szła przez płonący las, mijały ją rozmaite stworzenia, uciekające przed pożogą. Niektórzy ludzie chcieli ją powstrzymać, jednak ona była pewna swojej decyzji. Po pewnym czasie weszła w głęboką knieję, której jeszcze nie tknął gniew bogów. Jednak i ona była już opustoszała, tylko wiatr szeleścił cicho w liściach drzew, bawiąc się jej włosami i szepcząc jej do ucha pradawne tajemnice, których kobieta nie rozumiała. Gałęzie rozstępowały się przed nią, jakby dając do zrozumienia, że nie będą jej przeszkadzać, jeśli jej serce podpowiada jej, że tak ma być. W końcu, po kilku godzinach żmudnej drogi, dotarła do zaniedbanej i porosłej winem świątyni zapomnianej bogini.

Ta spoglądała na nią z piedestału kamiennymi i pustymi oczyma, jedna jej ręka wskazywała miejsce w którym stanęła. Poczęła gorączkowo przewracać karty starej księgi, która była jej dziedzictwem. Wiedziała, że każda chwila zwłoki może być brzemienna w skutkach. Po chwili znalazła urywek, który trochę nadpalony, dało się jednak odczytać.

O, Isztar!
Ty, która patrzysz okiem swym księżycowym
na dzieło swe!
Ty, która niczym lwica panujesz nad stworzeniem
zarówno ludzkim jak i zwierzęcym!
Ty, która wzniecasz krwawe wojny
by przynieść chwałę twym wyznawcom
Spójrz na mnie okiem łaskawym!

Drago_mirze wydało się, że posąg poruszył się, a przez kamienną twarz Isztar przebiegła lekko zauważalna fala. Wiatr zaszeptał jej do ucha w nieznanym języku.

O Isztar!
Ty, która niczym gwiazda na firmamencie
pokazujesz drogę wątpiącym!
Ty, która swym majestatem oślepiasz
wszystkich, którzy patrzą w twe oblicze!
Ty, która uwodzisz pięknem niezbadanym
które każdy podziwiać musi!
Spójrz na mnie okiem łaskawym!

Drago_mira umilkła.

Cisza.

Cisza...

Aż wreszcie głos.

"Dzielna kobieto. Dawno zapomniana, lecz wciąż żywa czekałam, by ktoś odczytał te słowa. Czekałam, lecz dopiero wielkie nieszczęście sprowadziło mnie ponownie do tego lasu. Pamiętaj, że nie jestem bezinteresowna. Jeśli powstrzymam pomniejszych bogów, którzy pomyśleli, że świat należy do nich, odbudujesz mój kult i znów moja świątynia zabrzmi gwerem głosów, a me winnice znów będą sączyć najlepsze wino. Nie zniosę zapomnienia, gdy już otwarłam swe oczy na światło. Ty jesteś gwarantem i twe życie."

Drago_mira spuściła głowę w obliczu wielkiego szczęścia i zarazem ulgi.


I tak kult Isztar ponownie wziął w swe posiadanie świątynię, która swymi owocami karmiła swe dzieci, by chwała bogini zabłysła jeszcze jaśniejszą gwiazdą. Tuż nad Twoja głową. Wystarczy tylko lekko ją unieść i zacząć pieśń najpiękniejszą...